Słowo się rzekło, kobyłka u płotu… zgodnie z tym staropolskim przysłowiem, na edycję w Wojniczu zgłosiło się nas około trzydziestu zawodniczek i zawodników, czyli połowa teamu. Wyznaczyliśmy cele oraz ludzi do ich realizacji, uzbroiliśmy się po same zęby i… i pogoda powiedziała „nie” – edycję, w obliczu powodzi, odwołano.


Z racji terminów innych zawodów, nie pozostało nam nic innego, jak tylko zjawić się na finale tego cyklu – wyścigu w Dukli. Zebraliśmy zbliżoną ilość zawodników, aczkolwiek w odrobinę innej konfiguracji i uzbroiliśmy ich podobnie, jak miało to miejsce przed nieodbytym Wojniczem. Tak przygotowani, przepełnieni wiarą w sukces, tudzież nadzieją na dobry występ naszej drużyny wpisaliśmy w programy do nawigacji „Dukla”. To był dobry początek dobrego dnia.

Na parkingu wyczekiwała nas sekcja tarnowska Gomola Trans Airco w składzie mocno słusznym oraz mając w zanadrzu niespodziankę. Krysia wyprodukowała, Iza pomagała pakować, a adresatami słodkiej przesyłki byli organizator, zaprzyjaźnione teamy, a jak się okazało podczas bankietu kończącego cykl, także każdy, kto miał ochotę osłodzić sobie życie.


Pierwsze zaskoczenie, pozytywne należy dodać, to pakiety startowe. Każdy numer w etui, do tego komplet naklejek reklamujących cykl. Po chwili osobiste, pełne miłych słów, powitanie przez organizatora, zaproszenie do startów w kolejnym sezonie, wyrazy uznania za pomoc w zorganizowaniu akcji Strefa Zrzutu (spiker także podczas dekoracji za klasyfikację generalną opowiadał o tej inicjatywie). To wszystko, plus dostępne prysznice, naprawdę dobry posiłek regeneracyjny i przyjacielska atmosfera sprawiają, że ten cykl ma szansę stać się jednym z tych, które będzie trzeba już niedługo wpisać w kalendarze startowe z adnotacją "obowiązkowy". Dlaczego piszę „ma szansę?”. Jest jeden słabszy punkt, nad którym – jestem pewien – organizator będzie intensywnie pracował.


Tym punktem jest poziom trudności tras, innymi słowy problem zawartości MTB w MTB. Temat omawiany wielokrotnie, na wielu forach, wśród mniej i bardziej doświadczonych zawodników. Z jednej strony są w kraju cykle, które w ogóle nie powinny w nazwie mieć skrótu MTB, a z drugiej są takie, a właściwie jest jeden, w którym nie ma miejsca na kompromisy – jest esencja MTB. Gdzie na tej scenie są Cyklokarpaty? Po rozmowach z zawodnikami, którzy przejeździli wszystkie edycje, myślę że w rozkroku, czyli gdzieś po środku. Wyścigi odbywają się w górach, ale omijają naprawdę trudne, techniczne sekcje. W Dukli, na przykład, jedyną trudnością było kilka odcinków pełnych błota. Jestem jednak głęboko przekonany, że organizator zrobi krok w kierunku MTB i już w 2015 roku będziemy mogli się nacieszyć trasami, które poza siłą, będą także wymagały od zawodników przygotowania technicznego.


Wracając do samego ścigu i tego, co się działo po nim… jednym z punktów "team order" było wyznaczenie przez Zarząd mnie do zaszczytnej roli gregario, której to beneficjentem była Iza. Doceniając fakt, że w końcu zostałem obdarzony zaufaniem, już od 10:30 nie odstępowałem Izy na krok (czy też na koło). Po starcie byłem Jej cieniem, wiernym towarzyszem, powiernikiem oraz na życzenie śpiewałem pieśni zagrzewające do walki oraz recytowałem poezję. Niestety, w pewnej chwili dała znać o sobie moja nieumiejętność oraz amatorszczyzna – urwałem łańcuch. Na szczęście swój, nie Izy. Po szybkiej naprawie zacząłem pościg. W pewnej chwili skończyła mi się skala w pulsometrze, ale co tam… zadanie zostało wyznaczone i trzeba je wykonać. Gdy doszedłem Izę, okazało się że Romek godnie mnie zastąpił w roli pomocnika. Od tej pory jechaliśmy we trójkę. Cel został osiągnięty. Iza obroniła piąte miejsce w generalce.


Po wyścigu szybki posiłek, niznacznie wolniejszy prysznic i zaczęły się dekoracje. Najpierw za edycję, a po krótkiej chwili za cały cykl. I tutaj kolejne brawa dla organizatora – dekorowanych było wiele dodatkowych kategorii, wyróżniono zawodników, którzy zaliczyli wszystkie edycje, losowano wartościowe nagrody fundowane przez sponsorów cyklu, a nagrody rzeczowe za zajęte miejsca były na dobrym poziomie.

W międzyczasie działo się to, co wszyscy lubią najbardziej, czyli bankiet. Szampan lał się na zwycięzców strumieniami, co chwilę słychać było okrzyki radości i obfite brawa, wokół liczne zadowolone twarze… tak, warto było przyjechać do Dukli.


Jak wypadliśmy teamowo?
Znakomicie. Przede wszystkim frakcja tarnowska... klasą samą dla siebie jest i pewnie długo jeszcze będzie Krysia (znana jako Pani Krystyna) – zajęła bezapelacyjnie pierwsze miejsce. Za nią długo nie było nikogo, po czym na końcu także nikogo nie było. Czyżby poza Krysią nie było w tym cyklu żadnej pani, która ma odwagę jeździć królewski dystans? Może w przyszłym roku znajdzie się jakaś konkurentka?
Pozostali, czyli Iza i Marcin, w klasyfikacji generalnej także zmieścili się na szerokim podium, gratuluję!
W klasyfikacji za Duklę wyraźnie zaznaczyliśmy swoją obecność - nie zawiodły Czarna i Natalia, które machały do nas z podium, dobrze na tym samym podium prezentowali się Krzysiek, Filip, Wojtek, Słąwek… i pewnie byłoby wyżej i więcej, ale biorąc pod uwagę, że nie wszyscy dobrzy zawodnicy mogli przyjechać, a z tych którzy byli, większość ma za sobą ciężki sezon, podczas którego zaliczyli cykl MTB Marathon, a także ukończyli Beskidy MTB Trophy i Sudety MTB Challenge oraz to, że do Dukli bardziej przyjechaliśmy się bawić niż wypruwać z siebie żyły, to było nieźle.


Na koniec ta ostatnia niedziela widziana oczyma Darka…



Bo tak między nami... a zresztą, możecie to rozgłosić wszem i wobec:
Ważne są wyniki, jak najbardziej. Liczy się rywalizacja, istotną rolę odgrywa ambicja, a czasem nawet i sportowa złość. Miło jest stanąć na podium i być adresatem oklasków.
Ale przede wszystkim liczy się przyjaźń i dobra wspólna zabawa. To jest opoka, na której będziecie mogli zbudować naprawdę świetną drużynę.


Dziękuję wszystkim fotografom, którzy udostępnili zdjęcia do tej relacji.